Frans Doedel | Pakkie Tabak

Vijf jaar geleden, toen de tijd stil leek te staan omdat we van lockdown naar lockdown leefden, besloot Frans Doedel zichzelf accordeon te leren spelen.
De bouzouki, de gitaar, de trombone en nog zo wat had hij al onder de knie en dit oer-Amsterdamse instrument zou een welkome aanvulling voor zijn muziek zijn. Frans, schipper op eigen kotter, begon te oefenen in zijn ruim.

Nou is de accordeon een lastig instrument, dat naast een linker- en rechterhand partij ook nog in- en uitgetrokken dient te worden, maar zijn liefde voor het Amsterdamse lied gaf hem vleugels. Hij hoefde ook niet de nieuwe Johnny Meijer te worden, hij wilde goed genoeg worden om zichzelf te kunnen begeleiden.

Uit zijn pen stroomden levensliederen over de vaart, de liefde en het kleurrijke, anarchistische
Amsterdam waarin hij ooit had geleefd. Al snel begon hij op te treden in de bruine kroegen van de
stad. Zijn naam ging al een tijd rond toen ik hem tegen het lijf liep in de Roode Bioscoop, het
prachtige theatertje aan het Haarlemmerplein dat momenteel met de rug tegen de muur staat en
naar verwachting tot yuppen-horeca zal worden omgevormd.

Die avond zag ik Frans Doedel spelen en net als alle aanwezigen werd ik door zijn krachtig stem
geroerd. Zijn accordeon maakte de muziek breekbaar en krachtig tegelijk, met een Tom Waits-achtige charme waarin weemoed en verlangen doorklonk. Maar het werd nooit een tranendal, er kon ook gelachen worden om vrolijke teksten als ‘Jajem’ en ‘Commeneserende Vaten (de Wet)’.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ook bij een volgend optreden niet lang daarna zag ik dat Frans alle aanwezigen stil kreeg.

Deze nieuwe exponent van een oude muziektraditie is een Amsterdammer in hart en nieren, maar hij onderscheidt zich door zijn anti-autoritaire inborst en de nostalgische kijk van een zeeman in een drooggelegde stad. De personages die worden opgevoerd in zijn liederen zijn verliezers, mannen en vrouwen door de fles geknecht, door de oorlog beschadigd en door de zee verzwolgen. Frans Doedel neemt je mee naar het verleden van Amsterdam, toen het een stad van water was en meer recent, een stad van punks en krakers. Hij wekt gemankeerde liefdes, teloorgang door drankzucht, verdriet en plezier in eenvoudige taal tot leven.

Het Amsterdamse label Zip Records meldde zich vervolgens bij Frans en stelde voor een album op te nemen. Waar aanvankelijk werd gekozen voor een simpele benadering met alleen zang en accordeon, deed in overleg met producer Wouter Planteijdt uiteindelijk een heel gezelschap mee.

Naast de accordeon speelde Frans ook de bouzouki en de trompt en deed een aantal vrienden
mee op piano, gitaar, contrabas en trombone. ‘Pakkie Tabak’ heet het album, dat op 21 november van dit jaar ten doop zal worden gehouden in de Roode Bioscoop